Oude - nieuwe generatie deel 8: Invallen leidt tot mooie dingen

Thijs

Al bijna een kwart eeuw werkt hij aan de Academie in Amsterdam. Hij genoot er zelf zijn opleiding van 1984 tot 1988. Na zijn afstuderen viel hij van de ene invalbaan in de andere: judoles bij verenigingen (hij is judoka in hart en nieren), docent Zelfverdedigingstechnieken bij het GVB. “GVB? Dat wist ik nog niet, hoor,” zegt Serge verbaasd. Even nog dacht Thijs een sportschool over te nemen, maar dat was toch niet zijn droom. Hij kwam uiteindelijk als vakleerkracht terecht op de Louis Bouwmeesterschool in Slotervaart. Door de ALO-stagiaires die hij begeleidde, kwam hij opnieuw in contact met Jan Kallenbach. Jan zag wel talent in hem als (invallend) docent Judo op de ALO. Toen er uitbreiding van deze baan kwam, stopte Thijs met lesgeven in het basisonderwijs. Naast docent Zelfverdediging is hij ook voorzitter van de examencommissie van de ALO.

Serge

Hij is de oudste zoon van Thijs. In 2012 schreef hij zich in voor de opleiding Sport, Management en Ondernemen, maar stopte al na tweeëneenhalve week: “Na de middelbare school was ik eigenlijk nog helemaal niet klaar om te studeren.” Er volgden twee tussenjaren waarin hij werkte als agressietrainer en trainingsacteur. Op een avond bij de openhaard in Oostzaan kwam het gesprek op de ALO. “Ik zag de ALO altijd als het werk van papa, maar ineens viel het kwartje: het past ook bij mij.” Hij deed de ALO tussen 2014 en 2018 en was er helemaal op zijn plek. Nu werkt hij één dag als vakleerkracht op basisschool De Binckhorst - St. Jan in Laren en de rest van de week geeft hij LO in het voortgezet onderwijs bij het Trias VMBO in Krommenie. Op invalsbasis, ook dat gaat van vader op zoon. En af en toe doet hij nog klussen als trainingsacteur.

Magisch

Voor Thijs is zijn ALO-tijd magisch geweest. “Of dat aan de ALO ligt of aan de leeftijd waarop je alles zo intens meemaakt (of wellicht een combi van beide), er hing in ieder geval magie in de lucht. Bewegen verbroedert, dat zie je door de jaren heen steeds weer gebeuren.” Serge beaamt dit direct: “Ja, gisteren nog! Ik was hier even en sloot spontaan aan bij een feestje van eerstejaars buiten. Ik kende niemand en na een paar uur kende ik ze allemaal.” Dat er magie op de ALO hangt, geloven we direct, want Thijs ontmoette er ook zijn vrouw: “We gingen op zeilkamp, dertig jongens en dertig meiden. Ik had wel eens een potlood van haar geleend, maar veel verder kwam ik niet,” lacht hij. Samen kregen ze vier kinderen en dat zorgt voor een gezellige buzz in het Oostzaanse huis. “Ik woon niet meer thuis,” zegt Serge, “maar ik kom er zeker eens per week. Er gebeurt altijd wel iets.”

Samen judoën

Ook Serge beleefde vier fantastische jaren op de ALO, van 2014 tot 2018. Eerst was het een beetje ongemakkelijk om bij zijn vader op school te zitten. “Een aantal docenten kende ik al vanuit de thuissituatie, hoe verhoud je je dan tot elkaar? Maar als snel vond ik een modus, ik heb echt kunnen studeren zoals ik wilde. En dat mét m’n pa op school.” Het was zelfs heel leuk om samen op de ALO te zijn, na de lessen nog samen judoën in de dojo, samen naar huis rijden. Thijs: “En Serge gaf met mij judoles op school. Hij heeft ook een zwarte band, dus is in staat om les te geven.” Serge knikt: “Dat was echt supervet. Judo is voor mij één van de, zo niet dé belangrijkste sport. Een absoluut fundament, zeker binnen onderwijsland.”

Grenzen opzoeken

Serge heeft de kennis van zijn ALO-docenten helemaal opgeslurpt: “Er is hier zoveel vakkennis. En vrijheid om jezelf (als docent) te ontdekken! Er is heel veel steun voor eigen ontwikkeling. Dat draag ik ook uit in mijn eigen lessen; ieder kind mag zich motorisch ontwikkelen naar zijn of haar eigen vermogen en grenzen daarin opzoeken. Dat is belangrijk voor de motivatie.” Thijs blikt terug: “Dat uitdagen tot ontwikkeling zat er in de jaren tachtig ook al wel in, maar ik zie dat het ALO-onderwijs van nu veel meer mogelijkheden biedt. Er is een veel betere koppeling naar de stages, we geven gerichtere werkvormen en opdrachten mee. In mijn tijd moest je het wel ‘een beetje treffen’ op je stageadres. Er was veel zelf te ontdekken.”

Meer dan judo en onderwijs

Na afloop van het gesprek volgt de fotoshoot, natuurlijk in de dojo. Mooi, deze mannen samen op de mat. Gaan hun gesprekken nou vaak over onderwijs en judo? “Nou, minder dan je zou verwachten,” lacht Thijs. “We hebben gelukkig ook veel te delen over theater, films, reizen en de liefde.” “En over muziek!” vult Serge aan, want hij schrijft zelf liedjes. Ha, wat een inspirerende mensen, die Mensinks!