“Dit onderzoek is best wel eens zwaar voor me geweest, maar ik zie hoe dankbaar veel van de vrouwen die ik spreek zijn”
Evelien Kamminga deed tijdens haar master Social Work onderzoek naar een weinig zichtbare groep in de samenleving: vrouwelijke economische daklozen. Het resulteerde uiteindelijk onder meer in een expositie in het Amsterdam Museum. "k krijg nu van veel mensen terug hoe waardevol het is dat deze verhalen bekend worden, omdat ze zelf niet dicht bij de doelgroep staan. Awareness, daar begint het mee."
Kom naar de open dag
De Hogeschool van Amsterdam is een hogeschool van aanpakkers. Aanpakkers zoals Evelien. WIl jij weten wat we allemaal doen? Kom naar onze open dag
Tien jaar geleden heb ik in Zwolle de bachelor Social Work gedaan. Ik werkte daar als woonconsulent. Een jaar geleden ben ik verhuisd naar Amsterdam en van baan gewisseld. Ik was al begonnen aan de master Social Work bij de HvA en omdat het op mijn werk niet liep was het voor mij een goed moment om ook naar Amsterdam te gaan.
Ik doe de deeltijdopleiding naast mijn nieuwe werk bij een organisatie die ondersteuning biedt aan daklozen in Amsterdam. Tijdens de opleiding ben ik onderzoek gaan doen naar een groep daklozen die heel weinig zichtbaar is als het gaat om dakloosheid: vrouwelijke economisch daklozen. Door de wooncrisis is er eigenlijk een soort tussengroep ontstaan tussen wat we zien als reguliere daklozen en mensen die dakloos zijn maar wel als zelfredzaam worden gezien.
Dat is wel een beetje een grijs gebied, want hoe zelfredzaam ben je nou echt als je al meer dan twee jaar geen huis hebt? Voor mijn onderzoek heb ik tien dakloze vrouwen uit Amsterdam gesproken. Een van hen was lang getrouwd, twee zoons. Toen kwam haar relatie ten einde en trok ze bij een ander in, maar die relatie strandde ook. Ze was altijd gastouder, maar dat kan natuurlijk niet zonder een dak boven je hoofd, dus daarna belandde ze in de ziektewet. En nu gaat ze al een tijdje van tijdelijk plek naar tijdelijke plek.
Via mijn werk ben ik het afgelopen jaar met het Amsterdam Museum in contact gekomen. Op die manier heb ik de ervaringen van de vrouwen die ik interviewde ook een plek kunnen geven in een expositie over dak- en thuisloosheid in Amsterdam. Ik krijg nu van veel mensen terug hoe waardevol het is dat deze verhalen bekend worden, omdat ze zelf niet dicht bij de doelgroep staan. Awareness, daar begint het mee. Het beeld doorbreken dat een dakloze een standaard man op straat is.
Dit onderzoek is best wel eens zwaar voor me geweest. Ik ben een tijdje best wel boos geweest, juist omdat je als hulpverlener zo weinig kunt doen. Toch haal ik er ook veel plezier uit, want ik zie hoe dankbaar veel van de vrouwen die ik spreek zijn, juist omdat er iemand is die naar ze luistert en hen de weg kan wijzen. Op mijn werk heb ik bovendien al gehoord dat er door mijn onderzoek toch dingen aan het veranderen zijn. Ik hoop dat ik in de toekomst toch iets in beweging kan zetten zodat de zorg en ondersteuning voor deze groep beter wordt.