Chris Keulemans blijft nog een jaar gastschrijver

Ik ben opeens gastschrijver

Aan het Centre of Expertise Rechtvaardige Stad van de HvA nog wel. Dat klinkt zo gewichtig, dat ik vroeger meteen onder tafel was gedoken. Gastschrijver. Centre of Expertise. Rechtvaardige Stad. Hogeschool van Amsterdam. Ik?

Toen ik 18 was besloot ik nooit te gaan studeren. Ik vond dat je het leven ook zonder diploma’s moest kunnen leiden. Gewoon, omdat mensen elkaar beter op hun karakter en kwaliteiten kunnen beoordelen dan op een papiertje. Bovendien had ik een hekel aan titels. Die reduceren iemand tot alleen maar dat ene ding. Ik bedoel: een master of een burgemeester is ook een geliefde of een moeder of een linkerspits of een karaokekiller. Veel meer dan die titel alleen.

Intussen woon ik vijftig jaar in Amsterdam. Dus ik studeer de stad. Elke dag opnieuw. Geen diploma in zicht, want op Amsterdam raak je nooit uitgestudeerd. Ze is mijn vanzelfsprekende omgeving. Mijn natuur. Alles wat er staat en ligt en loopt en ademhaalt bestaat zonder mij. Toch ben ik nergens anders op mijn plaats. Ze heeft een schaal die ik versta. Mijn lichaam is erop gebouwd. Noem een adres en ik voel hoe ver het fietsen is. Letterlijk overal ben ik eerder geweest, ontelbaar vaak soms. Tegelijk is elke hoek die ik omsla een nieuw verhaal.

Niet dat ik me er zorgeloos thuis voel. Soms denk: het is hier gewoon niet meer te doen. Hier: Nederland. De gepermitteerde xenofobie. De vastgeroeste witheid van de instituties. De uitsluitingspolitiek van de woningmarkt. Het platte gehuichel in Den Haag. Met je nagels aan de dakrand van het geld hangen. Ontdekken dat de westerse moraal waar dit land op zou zijn gebouwd een ander woord is voor moreel drijfzand. En daar is mijn dierbare Amsterdam toch de hoofdstad van.

Maar dan loop ik het gebouw aan de Wibautstraat binnen. Het logo van de HvA hangt aan de deur. Ik neem de lift naar de twaalfde en stap uit op een verdieping die Centre of Expertise heet. Omdat er mensen werken die hard gestudeerd hebben, maar ook Amsterdammers zijn, en net als ik het onrecht dat er in deze stad heerst gewoon niet accepteren. Ze doen er onderzoek naar. Samen met studenten die er vaak middenin wonen. Ze komen met analyses en oplossingen die net iets preciezer en realistischer zijn dan wat ik zelf zou kunnen roepen, omdat er echt graafwerk en cijfermateriaal onder ligt. Het zijn aardige, slimme mensen op zoek naar wat rechtvaardigheid betekent in een stad als Amsterdam. En ik mag hun gastschrijver zijn. Door de stad lopen, met mensen praten, een verhaal schrijven, de lift naar de twaalfde nemen en daarna de stad weer in. Ik heb eindelijk een titel die bij me past. En ik draag hem voor twee jaar, dus voordat ik er echt in ga geloven geef ik hem door aan de volgende. Intussen ben ik er blij mee.

_{Credits foto Chris Keulemans: Coen Dijkstra}