Blog: De kus van Kevin

10 juni 2014

Bij aankomst kwam een buurtbewoner, ik noem hem hier even Kevin, ons tegemoet. Hij verwelkomde ons en zoende mij daarbij hartelijk op beide wangen. Ik kende hem vanuit mijn onderzoek in de wijk. Wel even wennen: eerst neem je iemand een interview af, en een dag of wat later ontmoet je elkaar als goede bekenden. En nog wel met je familie erbij.

Ziehier het dilemma van de actieonderzoeker. Natuurlijk loop je graag rond in je onderzoeksgebied. Je leert de mensen kennen, je hoort wat er speelt en je ervaart de sfeer. Je maakt contact met netwerken die een voorname rol spelen in het leven in de wijk en je leert over gewoontes en dynamiek in die netwerken. Allemaal belangrijk om goed onderzoek te doen. Onderzoek dat betekenis geeft aan de – evengoed belangrijke – kwantitatieve gegevens over die wijk.
Maar hoe zit het dan met de wetenschappelijke distantie? Ben je nog wel objectief genoeg? Zijn de onderzoeksuitkomsten nog wel te vertrouwen, of laat je je helemaal leiden door de wensen van de wijk? Kortom, is dit nog wel wetenschap of begeef je je op het pad van de pleitbezorging?

De oplossing is nooit klip en klaar. We moeten allebei zijn, de betrokken meedenker én de analyticus. De goede bekende én de onderzoeker. Het vraagt om zelfreflectie: over wat je doet, wanneer en waarom. En niet alleen dat: je moet het ook aan anderen kunnen uitleggen. En je moet experimenteren in verschillende situaties, met verschillende manieren van samenwerken met mensen, met afstand en met nabijheid. Moeilijk? Zeker. Kans op mislukking? Vast wel. Maar vooral: heel erg spannend, inspirerend én leerzaam.

Zo leidt een simpel vriendschappelijk gebaar tot gedachten over de aard van actieonderzoek – en die van de actieonderzoeker. Maar de kus van Kevin, ik word er blij van.

Lea den Broeder