Veluwe of Amsterdam?
Het is coronatijd en ik ben al een poosje niet in Amsterdam geweest. De plek waar ik voor de HvA onderzoek doe. Maar het is ook mijn geboortestad, waar ik naar de kleuterschool van Zuster Agatha ging. We verhuisden van een krappe bovenwoning op het Mercatorplein naar een portiekflat in een veel mooiere buurt, de Kolenkit. Ik groeide er op, studeerde er, woonde er vele jaren en bezocht mijn bejaarde vader in dat - na al die jaren - veel te volle huis, nog altijd in de Kolenkit.
Maar mijn vader woont nu in een verzorgingshuis in Almere en ik woon al 17 jaar op de Veluwe. Het kriebelt... zal ik terug naar mijn vertrouwde stad? Vooral nu. Wetenschap over een gezonde leefomgeving is immers meer dan kennis, het is ook begrijpen. En dat lukt gewoon beter als de onderzoeker zich ook onderdompelt in die omgeving. Waar nu ook nog eens van alles aan de hand is; een reden te meer om er te willen zijn. Zo hebben velen last van de coronacrisis en de gevolgen daarvan. Bijvoorbeeld eenzaamheid, minder ontmoetingen. De maatschappelijke scheidslijnen worden scherper, we lazen het vorige week al in de corona-inclusieve Volksgezondheid Toekomstverkenning, van het RIVM. En tegelijk zien we allerlei mooie nieuwe initiatieven ontstaan waarbij bewoners elkaar helpen.
In de buurten waar ik werk, zoals Slotermeer en Geuzenveld, worden bewoners juist onrustig van nieuwe buurtgenoten, en vooral ook van het ‘verbeteren’ van hun buurt. Van de hippe koffietentjes en oprukkende bakfietsen. Alsof zij, de huidige bewoners, weg moeten, plaatsmaken voor meer gefortuneerden. Lees het interview met Massih Husak in het Parool. En ze hebben zeker een punt. De zogenaamde ‘gentrificatie’ is lang niet voor iedereen goed. Sommigen groepen gaan zich minder thuis voelen in de buurt en leveren daarmee welzijn en gezondheid in. Laat ik dus maar op de Veluwe blijven, uit liefde voor mijn stad en haar bewoners. Maar logeren... dat kan natuurlijk wel! En zodra dát weer veilig mag, kom ik zeker weer door mijn stad struinen. Want ik mis haar.