Paul van de Water

Laat je nooit ontmoedigen.

Leerloopbaan

Het advies van de basisschool was: Gymnasium als ik mij zou aanpassen en MULO of LTS als ik dat niet zou doen. Het werd dus MULO. Het aanpassen had vooral betrekking op gedrag en werkhouding. Ik functioneerde namelijk niet goed in een strak geleid onderwijssysteem met zitten, luisteren, stil zijn en reproductie als onderwijskundige uitgangspunten. Ik heb heel vaak van docenten te horen gekregen dat ik als vuilnisman of (kleine?) crimineel zou eindigen.

Uiteindelijk werd ik van school gestuurd en achteraf is dat een zege geweest.

Vuilnisman ben ik inderdaad geweest (als werkstudent). Later werd ik door de school waar ik van weggestuurd was ingehuurd om het docententeam bij te scholen. Ik heb dat met grote vreugde gedaan. Dat ik geen gymnasium heb gedaan, ervaar ik wel als een gemis maar aan de andere kant past het tegen de stroom in gaan en stapelen beter bij mij. Pas in het HBO ontdekte ik dat leren leuk is (en dat lesgeven nog leuker is).

Grootste hobbel

Docenten die niet overweg konden met eigengereidheid en daarom adviezen gaven die op zijn zachtst gezegd dubieus waren. Eigenlijk ook een aanbod-gestuurd onderwijssysteem waarin geen ruimte was voor het individu.

Beste zetje

Die ene docent die het een uitdaging vond om het beste in mij naar boven te halen en mij heeft gestimuleerd om ambitieus te zijn niet in de zin van carrière maar veel meer om dat wat je doet altijd beter te willen doen. En natuurlijk een onderwijssysteem dat de mogelijkheid bood om regisseur van je eigen ontwikkeling te zijn. Dat was in de jaren zeventig de Amsterdamse lerarenopleiding d’ Witte Leli. Het motto daar was ‘ laat 1000 bloemen bloeien’ en dat paste goed bij mij.